De tijd
Onderuitgezakt zit hij.
De armen over elkaar heen geslagen, losjes liggend op zijn schoot. Zijn stoute ogen kijken het schouwspel aan, hij glimlacht. Hij heeft zich er speciaal netjes voor aankleed. Een driedelig geruite pak met daaronder een lichtkleurig gilet en wit overhemd. De pochet in zijn linker bovenzak pronkt kleurig uit zijn jasje, de donkere stropdas maakt het geheel af. Zijn glimmende voorhoofd laat zien dat het warm is, de ondeugd van dat moment voert de boventoon.
Onder het colbert van de man tegenover hem is nog net de bovenkant van een fles met drank te zien.
Het whiskyglas direct daaronder is voor een kwart gevuld. Zou het lukken het glas vol te schenken zonder de aandacht van anderen? De uitdrukking van de derde persoon, kijkt hoopvol. De hand ver uitgestoken. Aan het uiteinde van zijn hemd de manchetknoop, strakgespannen aan het uiteinde van de arm heen. De mouw van het grijze jasje wat opgestroopt. Zijn mond halfopen, de zware montuur bril recht op zijn neus.
Ze lijken plezier te hebben, die drie mannen. Zaterdagavond party thuis, de jaren zestig. De gevestigde orde van weleer doorbroken.
Mijn vader.
De lente valt in, de zon geeft warmte door de lichte bewolking heen.
Daar loopt hij weer. Lang en voorovergebogen, zijn rollator voor zich uit duwend. Een flinke stoppelbaard.
Zijn uiterlijk en donkere kleding laten zien dat er weinig aandacht aan wordt geschonken. Zijn wintermuts tot net aan zijn ogen. Rood en wit gekleurd, met een Zwitsers kruis op de voorkant. De zwarte leren handschoenen stevig aangetrokken, iedere vinger verwarmend. Met kleine stapjes loopt hij door de winkelstraat. Hij stopt voor de bibliotheek. Tergend langzaam verlegt hij zijn krant in het mandje voor zich, dan loopt hij weer door.
Waar komt hij vandaan?
Waar gaat hij naartoe?
Hij doet mij aan mijn vader denken.
Iedere keer wanneer ik hem zie, doet het mij wat. Alsof mijn vader mij van boven nog even wil laten zien dat hij er toch nog een beetje is. Het geeft mij kracht, maar maakt ook melancholisch. Van een leven vol passie, naar een tijd van loslaten en inkeer naar binnen.
Wanneer ik omkijk, is de straat weer leeg.